vrijdag 22 oktober 2010

Het kan in Almere

Eindelijk eens een redelijk normale week. Met redelijk normale trainingen, ook al zijn ze nog korter en langzamer dan ik gewend ben. Het enige niet-normale deze week voor mij was mijn bezoekje aan meneer Peeters, de Almeerse wethouder Jeugd, Onderwijs en Sport. Hij wilde mij feliciteren omdat ik de Spartathlon heb uitgelopen.

zondag 10 oktober 2010

Leuke hobby


Complimenten, felicitaties, mails, reacties op mijn weblog, telefoontjes, kaarten, prachtige bloemen en een fles wijn. De afgelopen weken stroomden ze binnen. En dat allemaal omdat ik mijn 182e (ultra)marathon volbracht. Mijn hartelijke dank hiervoor! Dat hadden jullie echt niet hoeven doen maar ik stel het wel erg op prijs.
Natuurlijk was het niet zomaar een ultra die ik uitliep. Deze was uniek want hij heeft ervoor gezorgd dat ik voor het eerst, sinds ik 24 jaar geleden begon met lopen, de hele week erna niet heb gelopen. Nul, nada, μηδέν, nolla, zero, sifir, náid, nič kilometer. Helemaal niets, geen centimeter. Want deze unieke ultra zorgde er ook voor dat ik half ziek en oververmoeid terug kwam uit Griekenland. Weinig tot niet geslapen en door de inspanning had ik totaal geen weerstand meer. En dat geeft helemaal niks. Hier had ik al rekening mee gehouden, ging er al van uit dat ik me niet al te florissant zou voelen. Het is het allemaal waard. 

vrijdag 1 oktober 2010

Spartathlon 2010

  
Elke lange weg heeft een einde.
De Spartathlon 2010, ik heb er lang naar toe geleefd. Ik wilde hem uitlopen om een pakketje met het laatste restje van mijn minderwaardigheidscomplex aan de voeten van Leonidas neer te leggen. Geen gemakkelijke opgave maar dat was ook niet de bedoeling. Ik wilde voor mezelf bewijzen dat ik in staat ben om iets bijna onhaalbaars te doen. Niet voor niets komt er elk jaar maar ongeveer 1/3 van de starters aan de finish. De afstand, de tussentijdse limieten die ruim lijken maar dat allerminst zijn, de warmte, het voorbijrazende verkeer en het zware parcours maken deze race tot een hele zware. Hulp is alleen maar toegestaan op een aantal daartoe aangewezen posten, muziek en Nordic Walking stokken zijn verboden. Ook een mobiele telefoon is blijkbaar niet toegestaan want onderweg zag ik een deelneemster bijna uit de race worden gehaald omdat ze aan het bellen was. Gelukkig strijkt de official over zijn hart en laat haar doorlopen.