31-12-2014: Oliebollenmarathon, Boxmeer.

Trainen voor een wedstrijd is niet moeilijk. Met een beetje gezond verstand kom je een heel eind. Wil je hardlopen, dan train je op tempo. Wil je ver lopen dan train je afstand. Wil je op asfalt lopen dan train je op asfalt. Wil je zand lopen dan zoek je het zand op. Voor een wedstrijd in de bergen zoek je hoogteverschillen. En wil je op een baan lopen dan train je dus op een baan. Wedstrijdspecifiek trainen dus, logisch hè? Ja, maar niet als je Jannet heet. Ik liep een 6 uur in Heerde op de baan maar had daarvoor al 3 jaar geen stap meer op een baan gezet. En dan is het niet zo heel erg vreemd dat je van die 6 uur spierpijn overhoudt. Vooral in mijn linker been zat een flinke verstijving. Die werd grondig onderhanden genomen (lees: gemarteld) door Jos maar dat hielp maar gedeeltelijk. Gelukkig was het linker been precies het been van de lastige knie dus het goede nieuws was dat ik nog één heel been had waar maar weinig problemen mee waren. De oliebollenmarathon van de onvolprezen Willem en Annemarie zou dus best even gelopen kunnen worden want die wilde ik niet missen. Uit ervaring wist ik dat ik van de spierpijn alleen de eerste 30 km maar last zou hebben dus dan zou ik daarna nog 12 heerlijke kilometers zonder problemen lopen.

De marathon bestaat uit 6 rondes van 7 km, bestaande uit asfalt en bospad. Dat heb ik tenminste wel getraind dus dat zou geen enkel probleem moeten opleveren. Het parcours zou best redelijk te belopen zijn, zo werd ons beloofd. En dat klopte ook best redelijk. Van de ongeveer 4 km asfalt en 3 km bospad is 2 km glibberige modder en de rest is goed te belopen. Alleen die 2 km werden al slechter en slechter. En mijn benen idem dito. Niks 30 km spierpijn eruit lopen en dan 12 heerlijke kilometers. Nee, 30 km spierpijn en daarna 12 km nog meer spierpijn. Maar die laatste 12 kilometer was ik wel weer in evenwicht want nu was mijn rechterbeen net zo stijf als het linker.

Bij iedere doorkomst komen we langs het huis van Annemarie en Willem en daar krijgen we in de garage een heel buffet aan geboden. Tot groot afgrijzen van Annemarie meng ik warme thee met cola. Maar dat kan ik iedereen aanraden, het is echt lekker! Steeds wacht Jean-Pierre in de garage op me.

'Kom op Jannet, we gaan!'

'Waar gaan we naar toe?'

'Naar de kroeg, maar eerst een rondje lopen.'

En dan vertrekken we weer. Tot aan het eerste modderstuk want dan zie ik hem weer van me weglopen. Hoewel, lopen is geen goed woord, JP danst echt over de modder. Het kost hem geen enkele moeite zo te zien. En ik strompel daar dan op gepaste afstand achteraan, heel voorzichtig met mijn zere benen, bang om op mijn snufferd te gaan (wat gelukkig niet gebeurd is). Bij de doorkomst zit JP dan weer netjes op me te wachten om samen weer te vertrekken. Tot de kroeg zijn we niet gekomen maar wel tot 6 rondjes. Ook in de laatste ronde moest ik hem weer in het moddergedeelte laten gaan maar kreeg gezelschap van Lex. 

Tjonge wat was ik blij toen ik voor de laatste keer het bos uit kwam en nog een paar kilometer op asfalt mocht lopen.

'Nu ga je weer van me weglopen want dat doe je iedere keer', was de ietwat trieste opmerking van Lex.

Ik beloof hem dat deze keer niet te doen en samen met hem naar de finish te lopen, tenzij hij me wegjaagt omdat hij dat niet wil. Maar dat doet hij gelukkig niet en samen lopen we naar de finish alwaar de champagne, warme chocolademelk, verse oliebollen, een mooi certificaat en een heerlijke warme douche op ons wacht.

Modderdanser JP is al lang binnen en verkondigt blij dat hij de eerste vrouw van vandaag is. Dat zal dan wel maar dat betekent dat ik mooi de tweede vrouw ben. Ondanks die zere poten van me en mijn gemopper op de modder heb ik ieder seconde met een grote blije lach op mijn gezicht gelopen want wat was het weer een fijne dag. Mogelijk gemaakt door supermensen: Willem, Annemarie, Door, Dieter, Ger, Jan en Janine. Dank, dank, dank! 

Foto's van Jos staan hier.