Roze wolkweken

           Nu staat het er officieel.

'Ben je al hersteld?', is de meestgestelde vraag die ik afgelopen weken hoorde. Nou, niet echt. Ik voel me prima, mijn voeten plagen me me nauwelijks meer op een lichte irritatie aan de hak na en mijn blaren hebben de strijd verloren tegen een scherpe naald. Tot zover allemaal positief. Maar als ik ga lopen heb ik lood in mijn benen en als ik mijn hoofdkussen zie lig ik al in coma. 's Morgens lijk ik doof want die wekker hoor ik meestal niet. Drie weken had ik mezelf beloofd om te doen en laten wat ik wilde, lopen wanneer ik zin had maar vooral niet te ver, veel lummelen en vooral heerlijk te genieten op mijn roze wolk. 

4 t.m. 10-5-2016: EMU 6 day race, Balatonfüred (HUN)

Hajrá, hajrá!

'Jaja, nog heel even wachten en dan heb ik je', zeg ik tegen het bordje dat al bijna een dag lang naar me lonkt. Ben ik nou helemaal van het padje, dat ik tegen bordjes ga praten? Nee, juist niet, ik ben deze 6 dagen juist de hele tijd helder in mijn hoofd gebleven. Dat was een voorwaarde die ik mezelf oplegde voor ik aan deze 6 daagse begon. De andere voorwaarde was dat ik er geen lange wandeltocht van zou maken. Dit is een hardloopwedstrijd en die moet je dus zo veel mogelijk (hard)lopen. Echt hard gaat het natuurlijk niet als je 144 uur moet lopen maar een dribbelpasje zou wel fijn zijn, ook beter voor mijn voeten want dan zouden ze minder met de ondergrond in contact zijn en dus minder pijnlijk zijn. Het zou niet handig zijn als ik dezelfde dikke olifantenpoten zou krijgen die ik bij mijn 48 uurswedstrijden kreeg. Mijn strategie zou dus zijn om regelmatig rustpauzes in te lassen waardoor ik tussendoor harder zou kunnen lopen.